Jan Nepomucen (ur. ok. 1350 r. w Pomuku, obecnie Nepomuk, zm. 20 marca 1393 r. w Pradze) – prezbiter, spowiednik Zofii Bawarskiej, męczennik i święty Kościoła katolickiego.
Ok. 1380 r. przyjął święcenia kapłańskie i został kanonikiem przy katedrze św. Wita. Studiował prawo kanoniczne w Pradze i Padwie. Następnie piastował godność kanonika kolegiaty praskiej św. Idziego, a w 1389 r. mianowany został wikariuszem generalnym arcybiskupa praskiego Jana z Jenstjena. W związku z zatargiem między królem Czech Wacławem IV, a arcybiskupem, popadł w niełaskę i w 1393 r. został uwięziony. Następnie zrzucono go z mostu Karola do rzeki Wełtawy. Jego zwłoki złożono w katedrze na Hradczanach. Według innej wersji, Jan Nepomucen po odmówieniu ujawnienia tajemnicy spowiedzi królowej Zofii królowi czeskiemu Wacławowi, został poddany ciężkim torturom i w konsekwencji wrzucony do Wełtawy.
Kult Jana Nepomucena rozwijali głównie jezuici, częściowo po to, aby osłabić silny w Czechach kult Jana Husa.
Jan Nepomucen został beatyfikowany w 1720 r., przez Innocentego XIII, a kanonizowany 19 marca 1729 r. przez Benedykta XIII.
Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 21 maja.
